غدیر در منابع اهل سنت

در سنن نسائی - که از صحاح سته است - با این تعبیر آمده که پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود:

کأنی قد دعیت فأجبت، إنی قد ترکت فیکم الثقلین، أحدهما أکبر من الآخر: کتاب الله و عترتی أهل بیتی، فانظروا کیف تخلفونی فیهما، فإنهما لن یتفرقا حتى یردا علی الحوض، ثم قال: إن الله مولای و أنا ولی کل مؤمن، ثم أخذ بید علی، فقال: من کنت ولیه فهذا ولیه، اللهم وال من والاه و عاد من عاداه.

فقلت لزید: سمعته من رسول الله صلى الله علیه و سلم؟ قال: (والله) ما کان فی الدوحات رجل إلا رآه بعینه و سمع بأذنه.

پیک اجل به طرف من آمده و من به پیک أجل لبیک گفته‌ام؛ یعنی مرگ من نزدیک است. من دو چیز گران بهاء در میان شما می‌گذارم: کتاب خدا و عترت و اهل بیت من. ببینید که با آنها چگونه برخورد می‌کنید. این دو، از همدیگر، تفکیک شدنی نیستند. مردم! خدا، مولای من هست و من ولی هر مؤمنم. هر کس من ولی او هستم، این علی هم ولیّ او هست.

جالب اینکه در ادامه حدیث، ابو طفیل - که آخرین صحابه پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) است و حدود سال 102 یا 101 هجری از دنیا رفت - می‌گوید: واقعاً این حدیث غدیر را شما از پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) شنیدید؟‌ به خدا سوگند هیچ کسی نبود در سرزمین غدیر، جز اینکه پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) را دید و این حدیث را از زبان او شنید.

السنن الکبرى للنسائی، ج5، ص45 - فضائل الصحابه لأحمد بن حنبل، ص15، شماره45